Saturday, September 14, 2013

အမည္မဲ့ - အပိုင္း (၄) ဇာတ္သိမ္း

အခန္း (၉)

သူမ မေရာက္ဖူးေသာ လမ္းၾကားတစ္ခု….
ေဟာင္းႏြမ္းေမွာင္မည္းေနေသာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုရဲ့ ေလွကား…
ထိုမွတဆင့္ အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားေသာ  တံခါးခပ္စုတ္စုတ္တစ္ခုေရွ.မွာ ထိုလူရပ္သြားသည္။ အခန္းတံခါးကို ေခါက္ေတာ့ အထဲမွ မျမင္ရေသာ တစံုတစ္ေယာက္က လာဖြင့္ေပးသည္။ သူ အထဲ၀င္သြားျပီ။
သူမလိုက္မ၀င္ျဖစ္ေသး…. တစ္ခုခုကို နားမလည္ႏုိင္စြာ စဥ္းစားေတြေ၀ေနမိသည္။
ထိုသူကို သူမ မသိပါ။ တစ္ခါမွလဲ မပတ္သက္ခဲ့ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုလူက သူမကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ တိုက္သတ္ခဲ့ျပီး၊ ဇင့္ရဲ့ အိမ္ခန္းကိုလဲ ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြခဲ့တယ္။ ဒါေတြအားလံုးက တိုက္ဆိုင္မွဳသတ္သတ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။
.
.
.
“ရွပ္.. ရွပ္..ရွပ္..”
တစံုတစ္ေယာက္ ေလွကားေပၚတတ္လာသံ….
သူမအေတြးေတြ ခဏရပ္သြားျပီး၊ ဒီအေဆာက္အဦးေပၚတတ္လာသူကို စပ္စုလိုက္သည္။
“ ဟင္… ပပ..” သူမ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ပူသြားမိသည္။ ပပ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ။
တံခါးအစိမ္းေရွ.မွာ ရပ္ျပီး ….
“ေဒါက္ ေဒါက္…”
“ ပပ မ၀င္နဲ ့… အထဲမွာ လူဆိုးေတြ ရွိတယ္..” သူမ စိတ္ပူစြာတားဆီးေပမယ့္ ေနာက္က်သြားျပီ……
အထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္က တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။
ပပက စိတ္တိုစြာ တံခါးကို ေဆာင့္တြန္းရင္း…
“ဘယ္မွာလဲ မွတ္စုစာအုပ္..” ေဒါသတၾကီးေမးသည္။
“ဒီမွာ…” ခပ္ၾသၾသအသံတစ္ခု..
သူမ အရာရာကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္ေတာ့…. ပပႏွင့္ ထိုလူက ဘယ္လိုသိေနၾကတာလဲ…
မွတ္စုစာအုပ္ဆိုတာကေရာ…

Friday, September 13, 2013

နံနက္ခင္းရဲ့ ေဆာင္းရာသီ

နံနက္ခင္းရဲ့ ေဆာင္းရာသီ

အခန္း (၁)

ဒီဇင္ဘာရဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ အေျပးေလ့က်င့္ဖို. ကန္ေတာ္ၾကီးဘက္ကို Nil တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကန္ေတာ္ၾကီးေရွ.မွာ ယာဥ္ေမာင္း ဦးေလးက ကားရပ္ေပးျပီး၊ “ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ေနာ္ သမီး၊ ဦးေလး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနမယ္” လို.ေျပာတဲ့ အမွာစကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ အျပင္ဘက္ကိုခပ္သြက္သြက္အထြက္ ခပ္ပါးပါးႏွင္းေငြ.က သူမမ်က္ႏွာကို ရိုက္ခတ္ၾကိဳဆိုရင္း မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါလို. ႏွဳတ္ဆက္တယ္။
“ဟား………” လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္.ျပီး ေလကို တစ္၀ၾကီးရွဴသြင္းလိုက္ရင္း ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္တယ္။
အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖို.အတြက္ မီးခိုးေရာင္ အားကစားအက်ီၤကို လည္ပင္းထိဇစ္ဆြဲျပီး သူမအေျပးေလ့က်င့္ေနက် ကန္ေတာ္ၾကီးရဲ့ သစ္သားတံတားေလးဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကန္ေတာ္ၾကီးမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွား ေလ့က်င့္ခန္းယူေနၾကသူေတြနဲ့ နံနက္ခင္းရဲ့ ပန္ခ်ီကားကို ခ်ယ္မွဳန္းေနျပီ။ သူမလဲ ထိုပန္းခ်ီထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ေပါ့။
ကြန္ကရစ္လမ္းမာမာေပၚကေန ရုတ္တရက္ သစ္သားၾကမ္းခင္းထားတဲ့ တံတားေပၚပထမေျခလွမ္းက စတင္ခ်င္း ရင္ထဲမွာ သိမ့္ခနဲျဖစ္သြားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေက်နပ္စြာျပံဳးရင္း သူမရဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္လွဳပ္ရွားရင္း နံနက္ခင္းရဲ့ ေလထုထဲကို တိုး၀င္လိုက္တယ္။
.
.
.
.
.
ေျခလွမ္းခပ္မွန္မွန္ေျပးရင္း မ်က္လံုးေတြက ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို လိုက္လံေငးေမာေနမိတာ…
ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ ေျပးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူမရဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ့ အ၀ါေရာင္ နတ္သမီးေလးကို ေတြ.ပါျပီ…..
မနက္တိုင္းရဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ိီကားေလးထဲက ေန့စဥ္ဇာတ္ေကာင္ေလးသူမက တျခားသူေတြနဲ့ မတူစြာ တံတားကန္ေပါင္ကိုမွီရပ္ရင္း၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာေတြးေငးေနတတ္တာ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္မကေတာ့ဘူးေပါ့…..
သူမရဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ အေဆြးရိပ္သန္းေနတတ္သလို၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေရျပင္ကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာေငးေနတတ္တဲ့ အလြမ္းမင္းသမီးေလးတစ္ပါး……
အေျပးခဏရပ္ကာ သူမနဲ့ မလွမ္းမကမ္းေဘးေနရာမွာ တံတားေဘာင္ကို အားျပဳရင္း Push Up လုပ္ဟန္ေဆာင္ကာ ကန္ေရျပင္မွတဆင့္ သူမရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ထံုးစံအတိုင္းခိုးၾကည့္ျဖစ္သည္။ လွိဳင္းဂယက္ေလးေတြၾကားမွာ သူမပံုရိပ္ေလးက မတည္ျငိမ္စြာရွိေနတာကို ၾကည့္ရင္း Nil ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြက ခပ္ျမဴးျမဴးျပံဳးမိသည္။ ဘာလို.မွန္းမသိ ထိုအလြမ္းမင္းသမီးေလးက Nil ရဲ့ ေန့သစ္တိုင္းမွာ မပါမျဖစ္ အာဟာရတစ္ခုလို လိုအပ္ေနခဲ့မိတာ။ ေကာင္မေလးအခ်င္းခ်င္း စိတ္၀င္စားတတ္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္က မသိစိတ္မွာ အလိုလိုျငိတြယ္တတ္လာခဲ့တာ သူမအျပစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ သဘာ၀ကဖန္တီးလိုက္တဲ့ မတူညီတဲ့အရာေတြၾကားက တစ္စံုတစ္ခုဘဲေနမွာေပါ့။
သူမက အရမ္းလွတဲ့ေကာင္မေလးမဟုတ္ပါဘူး၊ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လိုေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။  ခ်စ္ေနရတဲ့ သူအတြက္ေတာ့ သူမရဲ့ အရာရာဟာ စြဲမက္စရာေတြပါဘဲ။