Thursday, July 25, 2013

အမည္မဲ့ - အပိုင္း ၃

(Ghost ဇာတ္ကားကို မွီျငမ္းျပီး ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္... း)

အခန္း 7


ျပည္သူ.ေဆးရံုၾကီး…


“မဇင္မင္းသူ က ကြယ္လြန္သူ မခိုင္မြန္ ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြေနာ္..”
“ဟုတ္ကဲ့..”
“တာ၀န္အရ ကၽြန္ေတာ္တို. စစ္ေမးစရာေလးေတြရွိလို. ဒီဘက္ခန္းခဏ လိုက္ခဲ့လို.ရမလား…”
ရဲ၀တ္စံုနဲ့ အရာရွိတခ်ိဳ.က ဇင့္ကို တဘက္ခန္းသို.ေခၚသြားၾကသည္။
သူမကေတာ့ အ၀တ္အျဖဴေရာင္အုပ္ထားေသာ သူမရဲ့ သက္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္နေဘးမွာ က်န္ေနခဲ့သည္။
ခဏေနေတာ့ အျပာေရာင္၀တ္ထားေသာ ေဆးရံု၀န္ထမ္းအခ်ိဳ.က သူမရဲ့ သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္တင္ထားေသာ တြန္းလွည္းအား လာေရာက္ယူေဆာင္သြားၾကသည္။
“မယူသြားပါနဲ့…” သူမေအာ္ဟစ္တားဆီးေပမယ့္… အခ်ည္းႏွီးသာ…
သူမေအာ္သံကို မၾကားႏိုင္ေတာ့…

ထိုစဥ္..


“အန္တီ… အန္တီ က ေသသြားျပီေနာ္…”
အသက္ ၃ႏွစ္အရြယ္.. ကေလးမေလးတစ္ေယာက္..
“အန္တီလား… မင္းက ဘယ္သူလဲ..” သူမ ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ ျပန္ေမးမိေတာ့..
“သမီးလား.. သရဲပါ..”
“သရဲ..”
“မသိဘူးလား.. ေသသြားတဲ့သူေလ.. အန္တီလဲ ေသသြားျပီေလ.. သရဲဘဲေပါ့..”
“သရဲတဲ့လား…..”
ကေလးမက သူမအေလာင္းကို သယ္ေဆာင္သြားရာ အခန္းဆီ ခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္း ၀င္ၾကည့္ကာ …
“ေခါင္းမွာ ထိခိုက္မိတာဘဲ…”
“အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ..” ခိုင္ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ထိုကေလးမက တံခါးကို ေဖာက္ထြင္းၾကည့္ရွဳႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့…
“ဒါက လြယ္လြယ္ေလးပါ.. တျခား.. ဒီလိုမ်ိဳးလဲ လုပ္ႏိုင္တယ္..” ဟုဆိုကာ မ်က္ႏွာၾကက္မွ မီးေခ်ာင္းကို လက္ညိွဳးႏွင့္ထိုးကာ မီးကို ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပသည္။
“ဒီလိုလဲ လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္..” ဆိုျပီး အနားရွိ ေဆးတင္ထားေသာ သံတြန္းလွည္းေလးကို လက္ႏွင့္ ေဆာင့္တြန္းျပသည္။
သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္ႏွင့္ တြန္းလွည္းကို အျမန္လာသိမ္းသြားသည္။
သူမ တအံ့တၾသနဲ့ ေငးေၾကာင္ေနစဥ္..
“ဟာ… ပန္းခ်ီသင္ေပးတဲ့ အန္တီ…”
ကေလးမ ညႊန္ျပရာ ၾကည့္မိေတာ့… “ဇင္..”
ဇင့္ကို ေျပးအဖက္…
သူမမွာ ခႏၶာကိုယ္မရွိေတာ့တာ ေမ့ေနခဲ့သည္… သူမ၀ိဥာဥ္က ဇင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေဖာက္ထြက္ျပီး တစ္ဘက္သို.ေရာက္သြားသည္… သူမအေနႏွင့္ ဇင့္ရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိကိုင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ျပီ…
.
.
ဇင္က သူမရုပ္အေလာင္းရွိရာ အခန္းကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ့ ေငးၾကည့္ရင္း…
“ခိုင္ရယ္ ငါဘယ္လိုေျဖရမွာလဲ.. နင္မရွိေတာ့ဘူး..… ငါတစ္ေယာက္တည္း….” ဇင့္ မ်က္ရည္ေတြ ..
“ဇင္… ငါက နင့္ေဘးမွာရွိတယ္ေလ.. ဇင္.. ငါေလ..” သူမ ဇင့္ နေဘးမွာထိုင္ရင္း.. ဇင့့္ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးခ်င္ေပမယ့္… “ဇင္ရယ္…”
.
.
.
အခန္း ၈

သုသာန္…

သူမရဲ့ ဇင္က အနက္ေရာင္ ကုတ္အက်ီေလးနဲ့ သူမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ေလးကို တြဲဖက္၀တ္ရင္း၊ သူမရဲ့ ေဆးမေျခာက္ေသးတဲ့ အုတ္ဂူေလးေဘးမွာ ငိုေနခဲ့တယ္…
ဒီရက္ေတြအတြင္း သူမ ဇင့္ရဲ့နံေဘးမွာ စကၠန္.မလပ္ရွိေနခဲ့တာ…
ဇင္ သူမအတြက္ ခံစားေနရတာေတြက သူမကို ပိုျပီး စိတ္မခ်ျဖစ္ေစခဲ့တယ္…
နဂိုပိန္တဲ့ ဇင့္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အခုလို အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္နဲ့ ပိုမိုခ်ိနဲ့လာသလိုဘဲ…
“က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါဇင္ရယ္” လို. ေျပာခ်င္ေပမယ့္.. သူမမွာ ေျပာပိုင္ခြင့္က မရွိေတာ့…
.
.
“ဇင္..” 
အုတ္ဂူေဘးကို ေနာက္ထပ္ေရာက္ရွိလာတာက သူမရဲ့ သူငယ္ခ်င္း … ပပ
“ခိုင္ကေလ မိသားစုမရွိေတာ့ နင့္ကို အရမ္းတြယ္တာခဲ့တာ.. ဇင္နဲ့ ဆံုခဲ့ရတာကို သူ အရမ္းေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္..” ဟုေျပာကာ သူမ ငိုေၾကြးေတာ့..
ဇင္က သူမ ပခံုးကို ဆုပ္ကိုင္ အားေပးရင္း..
“ငါသြားေတာ့မယ္ ပပ… ခိုင့္မွာ နင့္လို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိေနေပးခဲ့တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..”
“ဇင္.. နင္လဲ အကူအညီလိုရင္ေျပာေနာ္…”
ဇင္က ပပကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ ျပန္ျငိမ့္ျပရင္း.. သုသာန္ေျမမွ စတင္ထြက္ခြာသြားသည္။
သူမ အေနႏွင့္ ပပနားမွာ ေနခဲ့ခ်င္ေပမယ့္ ခ်စ္သူ ဇင့္ကို စိတ္မခ်သျဖင့္ ဇင္သြားရာေနာက္သို. ခပ္သြက္သြက္လိုက္ရင္း….
ညေနခင္းက မလွပစြာ ေန၀င္ခဲ့သည္…
လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ အနက္ေရာင္၀တ္စံုႏွင့္ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးေနေသာ ဇင့္ကို လူေတြက အရူးတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္…
ဘယ္သူ.ကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္စြာ ဇင္တစ္ေယာက္ ငိုေၾကြးရင္း အိမ္ကိုျပန္ေနသည္..
သူမကိုယ္တိုင္လဲ ဇင့္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္စြာ ဇင့္ေနာက္သို. ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ရင္း…..
.
.
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဇင္က ျငိမ္သက္စြာ သူမဆြဲထားခဲ့ဖူးေသာ မီးေညာင္ပံု ပန္းခ်ီကားေလးကို တိတ္တိတ္ေလးၾကည့္သည္…
“ဒီပန္းခ်ီကားေလးက နင့္ကို တကယ္အမွတ္ရေစတယ္ ခိုင္..” ဇင္က တီးတိုးေျပာသည္။
တစ္အိမ္လံုးမွာ သူမထားခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြက အခုေတာ့ ဇင့္အတြက္ သတိရ နာၾကင္စရာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီထင္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူမရဲ့ အရိပ္ေတြ ဇင့္ဘ၀ထဲကေန ဆြဲထုတ္ပစ္ခ်င္သည္။ ဇင္ အခုလို နာၾကင္ခံစားေနရတာ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေတာ့…
“ေဒါက္.. ေဒါက္..”
တံခါးေခါက္သံၾကားျပီး  ဇင္ထဖြင့္ေပးေတာ့ ရဲအရာရွိ၂ေယာက္…..
သူမခႏၶာကိုယ္ေပၚမွရေသာ က်န္ရစ္ပစၥည္းမ်ား လာအပ္ႏွံျခင္းပါ..
“ဇင္မင္းသူက ခိုင္မြန္နဲ့ တူတူေနတာ ၾကာခဲ့ျပီေနာ္..”
“ဟုတ္ကဲ့ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိပါျပီ…”
“ပန္းခ်ီဆြဲတယ္ဆိုတာ သိရေပမယ့္ စီးပြားေရးအရ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိပါရဲ့လား.. စားႏိုင္ေသာက္ႏုိင္ ရွိရဲ့လား..”
“ဘာကိုဆိုလိုတာပါလဲ..” ဇင္က နားမလည္စြာေမးသည္…
“တျခား ေတြးစရာေလးေတြ ရွိလာလို.ပါ.. မခိုင္မြန္က အရမ္းခ်မ္းသာသလို သူမရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြအားလံုးကို မၾကာခင္ကမွေတြ.ရတဲ့ မဇင္မင္းသူကို ေသတမ္းစာထဲမွာ အျပီးလႊဲေပးထားေၾကာင္းေတြ.ရေတာ့…” ရဲအရာရွိက ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ရင္း ဇင့္ကို မသကၤာသလို စိုက္ၾကည့္သည္…
“အဲဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သတ္ခဲ့တယ္လို. ထင္တာလား..”
“တကယ္မ်ား သတ္ခဲ့သလား..”
“ခင္… ခင္ဗ်ားတို…” ဇင္ ေဒါသ အရမ္းထြက္ေနျပီ… ဇင့္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္….
သူမ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ “မဟုတ္ဘူး… အဓိပၸာယ္မရွိစြပ္စြဲေနတယ္.. အသတ္ခံရတဲ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က မဟုတ္ဘူးလို. ေျပာေနတယ္ေလ..”
သူမ  အသံကုန္ေအာ္ေနေပမယ့္…
“ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို စဥး္စားၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို. ေကာက္ခ်က္ခ်မိလို.ပါ..” ေဒါသထြက္ေနေသာ ဇင့္ကိုၾကည့္ျပီး၊ ရဲတစ္ေယာက္က ေတာင္းပန္စကားေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ခိုင္.ကို သတ္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး.. ျပန္ပါေတာ့……” ဇင္က ဆို.နစ္ေၾကကြဲစြာေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို. အမွဳမွန္ကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္မွာပါ….”
“ျပန္ပါေတာ့… ထြက္သြားပါ….” ဇင္ မခံမရပ္ႏိုင္စြာ ေအာ္ဟစ္ႏွင္ထုတ္မွ ထိုရဲ၂ေယာက္ထြက္သြားၾကသည္။
……………………… ……………..

ရဲေတြထြက္သြားေတာ့ ဇင္တစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွာ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနခဲ့သည္။
ခဏေနေတာ့ အေပၚ၀တ္ရွပ္အက်ီတစ္ထည္ေကာက္ဆြဲကာ အိမ္အျပင္သို. ထထြက္သြားသည္။ သူမလိုက္ဖို. ၾကိဳးစားေပမယ့္ တံခါးကပိတ္သြားျပီမို. တံခါးလက္ကိုင္ကို သူမထိလို.မရ…
တံခါးလက္ကိုင္ကို ၾကိဳးစားျပီး ဖြင့္ေပမယ့္.. ခႏၶာကိုယ္ မရွိေတာ့ေသာ သူမအတြက္ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳးစားလို.မရ..
စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္လက္ကို ခါထုတ္မိေတာ့ သူမလက္ေတြ တံခါးကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္စြမ္းရွိေနခဲ့တာ အံ့ၾသစြာ သိရွိရသည္…
ထိုစဥ္..
တစံုတစ္ေယာက္၏ အိမ္ေသာ့ဖြင့္သံၾကားရသည္။
“ဟင္…” ဇင္မဟုတ္ဘူး… အညိဳရင့္ေရာင္ ၀တ္စံုႏွင့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္..
မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့…
“သူ… သူ….” သူမကို ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ တိုက္သတ္သြားေသာသူ…
အခု ဇင့္အိမ္ထဲမွာ… ေသာ့အတုႏွင့္ ၀င္လာသည္…
“ရွင္ ဘာလာလုပ္တာလဲ…” သူမ စိုးရိမ္စြာေမးေနေပမယ့္..
ထိုသူက အိမ္ထဲသို. ေအးေအးေဆးေဆး၀င္ကာ ဇင့္ ပစၥည္းေတြကို စတင္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနသည္..
“ထြက္သြားစမ္း… ဒါ နင့္ အိမ္မဟုတ္ဘူး… ထြက္သြား… “ သူမ အမိန့္ေပးေနေပမယ့္…
နာရီ၀က္ေလာက္ စိတ္ၾကိဳက္ရွာေဖြျပီးမွ အိမ္ကေနထြက္သြားရန္ျပင္သည္။
“ဒီလူ ဘာအၾကံရွိလို.လဲ.. ငါ့ကို သတ္တာလဲ Accident ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးေပါ့.. အခုလဲ..”
သူမအေတြးေတြ မ်ားျပီး ထိုသူသြားရာ ေနာက္သို.လိုက္ခဲ့သည္။
…………………………………………

No comments:

Post a Comment