အခန္း (၅)
“ခိုင္ေရ.. မြန္တို. ဒီဘက္မွာ..” ဦးခ်စ္ကင္န္တင္းထဲမွ မြန္ကလွမ္းေခၚသည္။
ကင္န္တင္းထဲမွာ မြန္နဲ့အတူ ရွပ္အက်ီအျပာကြက္ႏွင့္ ပုဆိုးနီညိဳေရာင္အကြက္ကိုတြဲ၀တ္ထားေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားလတ္လတ္ႏွင့္သူတစ္ေယာက္…
“ျမင္ဖူးသလိုဘဲ..” ခိုင္က ဇေ၀ဇ၀ါေရရြတ္ရင္း…
“ခိုင္.. သူနာမည္က ကိုေအာင္စည္တဲ့၊ မြန္တို. တကၠသိုလ္စိန္၀င္းမွာ ဓာတ္ပံုရုိ္က္တုန္းက ကူညီေပးေနတဲ့သူေလ..” ဟု မြန္က ၀င္မိတ္ဆက္ေပးသည္။
စားပြဲခံုကို လက္၀ါးျဖင့္ပုတ္ရင္း… “အား.. ဟုတ္သားဘဲ.. အရင္အပတ္ကဘဲ ေတြ.ထားတာ..”
“ကိုေအာင္စည္က မြန္ေနတဲ့ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းဆီ ဓာတ္ပံုလာပို.ရင္းေတြ.ၾကတာ။ စကားစပ္မိမွသိတယ္ သူ.ေမေမနဲ့ မြန္.ေမေမက ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနေရာ။ ဒါနဲ့ ေမေမ့ကိုေျပာျပေတာ့ ေမေမတို. သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္လဲ အခုမွျပန္ေတြ.ၾကလို. ေပ်ာ္ေနၾကေရာ… ဒီေန့ေတာ့ ကိုေအာင္စည္က မြန္.ဓာတ္ပံုေတြ အတန္းထိ တကူးတကလာပို.ေပးလို. ခိုင္နဲ့ပါမိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ ဒီကင္န္တင္းကို ေခၚလာတာ..”
“ေၾသာ္… “ မြန္.စကားဆံုးေတာ့ သူလဲ ဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းမသိဘဲ ေၾသာ္သာေျပာျဖစ္သည္။
ထိုလူကိုၾကည့္ရတာကေတာ့ ရည္ရည္မြန္မြန္ပါဘဲ။
“ကိုေအာင္စည္ ဒါက ခိုင္.. မြန္.ရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ သူ.ထက္ခ်စ္ရတာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။” သူမလက္ကိုကိုင္ရင္း မြန္ကေျပာေတာ့ ျဖဴ၀င္းေသာအသားအရည္ပိုင္ရွင္ ခိုင့္မ်က္ႏွာ ရွက္ျပီးနီေနမွာ ေသခ်ာေနျပီ။ ရွက္ေနေပမယ့္လဲ သူမတို.၂ေယာက္သာ နားလည္ႏိုင္ေသာ အတိုင္းအတာတစ္ခုကို မြန္က သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းျဖင့္ တစိမ္းေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေရွ.မွာ ေျပာျပေပးတယ္ဆိုေတာ့ သူ.ကို သံသယကင္းေစခ်င္တဲ့ မြန္.ရဲ့စိတ္ရင္းကို နားလည္ေက်နပ္မိသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ မခိုင္.. ေတြ.ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘူမိေဗဒအထူးျပဳနဲ့ လွိဳင္တကၠသိုလ္မွာ မဟာတန္းဆက္တတ္ေနပါတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ၀ါသနာဆိုေတာ့ အားရင္ အားသလို ကိုစိန္၀င္းဆီမွာ ပညာသင္ေပးေနတာပါ။”
“မြန္ေခၚသလို ခိုင္လို.ဘဲ ေခၚလို.ရပါတယ္။ မြန္ကေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ရမယ္ အလွျပင္ရမယ္ဆိုရင္ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ပါဘဲ။ “
“ေအးဗ်ာ ေနာက္ကို အခြင့္သင့္ရင္ ခိုင္နဲ့ မြန္တို. သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္လံုးကို ကၽြန္ေတာ့္ ဓာတ္ပံုလက္စြမ္းေလးေတြ ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီေန့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္းထားတာေလးရွိလို. ခြင့္ျပဳဦးဗ်”
“ဟုတ္ကဲ့.. ေနာက္မွ ေတြ.ၾကတာေပါ့..”
ကိုေအာင္စည္က ခိုင္တို.၂ေယာက္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းႏွဳတ္ဆက္ကာ စကား၀ိုင္းမွ ထထြက္သြားသည္။.
.
.
“ခိုင္ .. ဓာတ္ပံုေတြလွတယ္ေနာ္…” ဟုဆိုကာ သူမလက္ထဲကို ဓာတ္ပံုေတြ အတင္းထိုးထည့္ေပးသည္။
မြန္ေျပာလဲ ေျပာခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဓာတ္ပံုေတြက တကယ္ကို လွလြန္းသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီဓာတ္ပံုဆရာေတြ နာမည္ၾကီးၾကခ်င္းျဖစ္မည္။
ထိုေန့ကေတာ့ မြန္နဲ့ အတူ ကင္န္တင္းန္မွာထိုင္ရင္း သူမဓာတ္ပံုလွလွေလးေတြၾကားမွာ ၂ေယာက္အတူစီးေျမာရင္း ညေနခင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။
.
.
.
.
အခန္း (၆)
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္
“ကိုျမတ္”
“ဟာကြာ.. အရွဳပ္ထုတ္လာျပီ..” ျမတ္မြန္ ညည္းတြားရင္း တြက္လက္စ သခ်ၤာကိုဆက္တြက္သည္။
“ျမတ္မြန္…” ခုနက ခၽြဲတဲတဲ ကိုျမတ္လို.ေခၚေနရာကေန ခ်က္ခ်င္း ျမတ္မြန္ဟု ဆူေအာင့္ေအာင့္ေခၚျပီဆိုကတည္းက မိေဇာ္တစ္ေကာင္ စိတ္ေကာက္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိသြားျပီ။
“ဘာလဲကြာ..”
“နင့္နာမည္ကို အားလို.လာေခၚေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို နည္းနည္းလဲ အဖတ္လုပ္ဦး..”
“မအားလဲ လာမေခၚနဲ့ဟာ ငါအိမ္စာလုပ္ေနတယ္..”
ဒါက သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးဘ၀ကေန ခ်စ္သူျဖစ္လာၾကေသာ သူတို. ရည္းစား၂ေယာက္ရဲ့ ပံုမွန္အေျခအေန။ တစ္ေယာက္ေယာက္မရွိရင္လဲ ေသေလာက္ေအာင္လြမ္းသလို၊ တခုခုလုပ္ေနတုန္း ေရာက္လာရင္လဲ ရွဳပ္တယ္ မ်က္စိေနာက္တယ္ဆိုကာ အျပစ္ရွာေနတတ္သည္။
“ဒီမွာ..” ျမတ္မြန္ရဲ့ သခ်ာၤစာအုပ္ေပၚကို စာတစ္ေစာင္ က်လာသည္။
“ဟာ.. ဘာလဲဟာ..”
“ႏိုင္ငံျခားက နင့္အေမရဲ့စာ..”
“ငါ့အီးေမလ္ကို ၀င္စစ္ျပန္ျပီလား”
“နင္က ကိုယ့္အီးေမးလ္ေတာင္ ကိုယ္ပံုမွန္စစ္တဲ့သူမွမဟုတ္တာ.. ဒီေတာ့လဲ အေရးၾကီးကိစၥ ေသေရးရွင္ေရးဆို မသိမွာ စိုးလို. ငါကတကူးတကစစ္ေပးေနရတာေပါ့့…”
“ေတာ္ပါ… ငါက ေခ်ာလြန္းေတာ့ ေကာင္မေလးေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာကို သ၀န္တိုျပီး အရာရာလိုက္စစ္ေနတာမ်ား မသိရင္ခက္မယ္..”
“အမယ္.. ဒီရုပ္ၾကီးကိုမ်ား ေခ်ာတယ္တဲ့ အလကားေပးေတာင္ ယူမယ့္သူမရွိတာကိုမ်ား.. စာလဲ ဖတ္ၾကည့္ဦးဟဲ့၊ နင့္အေဖအေၾကာင္းလဲေရးထားတယ္..”
“နင္ဖတ္ျပီးသားဘဲဟာ ဘာထူးျခားလဲဘဲေျပာျပ…. ငါဖတ္ဖို. မအားဘူးဟာ…”
“ငပ်င္း.. ကိုယ့္အေမဆီကစာေတာင္ မဖတ္ဘူး… နင့္အေဖရာထူးတတ္လို. အိမ္အသစ္ကိုေျပာင္းရတဲ့အေၾကာင္း၊ နင့္ကို ေက်ာင္းျပီးတာနဲ့ သူတို.ေနာက္လိုက္လာဖို.ဆိုတဲ့အေၾကာင္း”
“ထင္တဲ့အတိုင္း ဘာမွ အေရးမၾကီးတာၾကီးကို.. ငါက နင့္ကိုထားသြားျပီး သူတို.ေနာက္လိုက္စရာလား..”
မိေဇာ္က မ်က္ေစာင္းျပံဳးျပံဳးေလးတစ္ခ်က္ထိုးရင္း.. “ငါကေရာ ေနခဲ့မွာတဲ့လား…. နင့္ေနာက္လိုက္လာမွာေပါ့ ခ်စ္ကေလးရဲ့…” “ဒါနဲ့ နင့္အေမက သူ.ေမြးေန့ဒီလထဲမွာရွိတယ္တဲ့..”
“ဟာ.. ဟုတ္သားဘဲ.. ဒီေန့ ဘယ္ႏွရက္ေန့လဲ မိေဇာ္..” သူရုတ္တရက္ျပာယာခတ္သြားသည္
“၅ရက္ေန့ေလ..”
“ေသျပီဆရာ.. ငါ့မားသားၾကီးေမြးေန့က ဂ်ဴလိုင္ ၃ရက္ေန့ဟ…”
တြက္လက္စ စာအုပ္ေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ အျမန္ထိုးထည့္ရင္း… “လာလာ.. အျပင္ျမန္ျမန္ထြက္ၾကမယ္.. ငါ့အေမဆီဖုန္းေခၚမွ ရမယ္..” ဟုဆိုကာ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွ အျမန္ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
.
.
.
Happy Birthday to you~~~~
“ဒီမွာ ေမြးေန့လက္ေဆာင္..”
“ခ်စ္စရာေလးေတာ့… ခိုင္က ေတာ္လိုက္တာ“
ခိုင္နဲ့ မြန္တို.၂ဦးသား တူတူရိုက္ထားေသာ ပံုကေလးႏွင့္ အသဲပံုကီးခ်ိန္းေလးကိုၾကည့္ရင္း မြန္တစ္ေယာက္ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။
“မြန္က ဓာတ္ပံုေလးေတြၾကိဳက္တတ္တာရယ္၊ ငါတို.၂ေယာက္အတြက္လဲ အမွတ္တရျဖစ္ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္”
“အရမ္းကို ခ်စ္သြားျပီ.. မြန္.ခ်စ္သူေလးက သိပ္သိပ္ခ်စ္ဖို.ေကာင္း” ဟု မြန္ကေျပာရင္း လြယ္အိတ္ထဲမွ အင္းေလးပိုက္ဆံအိတ္ေလးကိုထုတ္ကာ ဇစ္ေခါင္းေလးမွာ ကီးခ်ိန္းေလးကိုတပ္သည္။
“ေမေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အိတ္ကေလးမွာ ခိုင္ေပးတဲ့ ကီးခ်ိန္းေလးတပ္ထားမယ္ေနာ္… မြန္သြားေလရာယူသြားလို.ရေအာင္..”
………………………………………………………
.
.
.
အခန္း (၇)
“မဂၤလာပါ..”
“ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါ..”
“ခိုင္.. ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနေသးလားဗ်..”
“ဒီလိုပါဘဲ.. ထားလိုက္ပါေလ.. မင္းလဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခ်ာ္မလဲဘူးမဟုတ္လား..”
“ဟားဟား.. မလဲပါဘူးဗ်ာ..”
“အင္း..”
“ဒါနဲ့ ခိုင္လို.သာေခၚေနရတယ္.. ရြယ္တူလဲမဟုတ္ေတာ့ အားနာတယ္.. အစ္ကိုလို.ေခၚရမလား၊ အစ္မလို.ေခၚရမလားဗ်..”
“ရပါတယ္.. ခိုင္လုိ.ဘဲေခၚလို. အဆင္ေျပပါတယ္..”
“ခိုင္က အခု ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆိုေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္တာ ဘယ္ႏွခုႏွစ္ကလဲဗ်.. “
“90 ခုႏွစ္က..”
“ဗ်ာ….”
“…………………………….”
“……………………………….”
“Hello~~~ ၾကားရေသးလား.. ျမတ္မြန္..”
“ဟို.. ဟိုေလ ကၽြန္ေတာ္မ်ား နားၾကားလြဲသလားလို.”
“ခိုင္ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ႏွစ္က…”
“၉၀ေလ.. ၉၀က ဆယ္တန္းေအာင္တယ္.. အခု ၉၄ မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တတ္ေနတယ္..”
“…………………………….”
“ျမတ္မြန္.. လိုင္းက်သြားတာလား..”
“၉၄ဆိုတာ… ၁၉၉၄ကိုေျပာတာလား..”
“ေအးေလ… ၁၉၉၄ကို ၉၄လို.ဘဲ အတိုေခၚၾကတာၾကီးကို…”
ျမတ္မြန္ တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္း ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္သည္.. ဒီလူကေတာ့ တကယ့္ကို ဆိုက္ကိုဘဲ..
ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကို လာသည္ဟုလဲညာသည္။ အခုလဲ သူက ၁၉၉၄ခုနွစ္ကပါတဲ့…
“ျမတ္မြန္…”
“အေဟာ္… ေအးဗ်.. ၁၉၉၄ဆိုေတာ့ ခိုင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ေတာ္ေတာ္ကြာတာဘဲ..”
“ဟုတ္လား.. ျမတ္မြန္က ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ..”
“ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၉၆မွေမြးတာဗ်.. အခု ၂၀၁၃မွာ ၁၇ႏွစ္နဲ့ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္တတ္ေနတယ္ဗ်..”
“၂၀၁၃….”
တစ္ဖက္မွ တီးတိုးေရရြတ္သံကို နားေထာင္ရင္း ျမတ္မြန္ရယ္ေမာမိသည္.. တကယ္အူတဲ့လူ..
“ေအးဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားက ၁၉၉၄ဆိုေတာ့လဲ ၁၉၉၄ေပါ့ဗ်ာ.. ဟားဟား..” ရယ္ေမာရင္း တစ္ခုကို သတိထားမိသြားသည္။
Radioစက္က ပါ၀ါပလပ္ၾကိဳးတပ္မထား..
“ဒီမွာ ျမတ္မြန္ .. မင္းအဲေလာက္ ငယ္ခ်င္ေနလဲ ေနာင္ဘ၀သာ သြားေနလိုက္ေတာ့.. ငါကို အရူးလိုလို ကေလးလိုလို အထာေတြနဲ့ လာမစနဲ့… မင္းအရမ္းအားေနလဲ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြသာရွာျပီး ေနာက္ေတာ့..” ဟုဆိုကာ တစ္ဖက္မွ အသံျငိမ္သြားသည္။
“အဲ.. ဟို.. ခိုင္… ခိုင္ ခဏေနဦး..”
“………………………………….” ခိုင့္ဘက္မွ အသံမလာေတာ့..
ပါ၀ါၾကိဳးကို ကိုင္ရင္း ျမတ္မြန္ ငိုင္ေနမိသည္။
“ဒီၾကိဳးက ပလပ္မွာ တပ္မထားဘဲ ဒီစက္က အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့…..ဘာက .. ဘယ္လို…”
……………………………………………………
အခန္း (၈)
“ျမတ္မြန္ နင္အဲဒီစက္ကို မိုးလင္းကတည္းက ကလိေနတာ.. ခုထိမျပီးေသးဘူးလား..”
“ပါးစပ္ပိတ္ထား မိေဇာ္ရာ..”
“ငါဗိုက္ဆာေနျပီ..”
“သြားစားကြာ..”
“ျမတ္မြန္.. နင္ငါ့ကုိ အဲလိုေလသံနဲ့မေျပာနဲ့ေနာ္.. နင္မပါဘဲ ငါဘယ္တုန္းက ေန့လည္စာစားလို.လဲ.. နင္ကေရာ အဲဒီ စက္ထဲကတစ္ေယာက္နဲ့ ညညကိုစကားေတြေျပာရင္း ငါ့ကိုဘာလို.အဲေလာက္ေတာင္ စိမ္းကားေနရတာလဲ..”
“ဟာကြာ.. အရစ္ဘဲ.. ဒီစက္က ဘာ power connection မွမရွိဘဲ ငါ့ကို ၁၉၉၄ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ့ စကားေျပာလို.ရေအာင္လုပ္ေနတာ.. နင္သိလား.. “
မိေဇာ္ နည္းနည္းေၾကာင္သြားျပီး “၁၉၉၄…. နင့္အေမအရြယ္ၾကီးနဲ့ နင္ကစကားေျပာေနတာလား..”
“မဟုတ္ဘူး.. သူကလဲ ေက်ာင္းသားဘဲ ငါတို.ထက္ နည္းနည္းဘဲၾကီးတယ္.. ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၄က ေက်ာင္းသား…”
“ဒီ..ဒီစက္က သရဲေျခာက္ေနတာလား..”
ျမတ္မြန္ေခါင္းကို ေျဖးညင္းစြာ ခါယမ္းရင္း… “အဲလိုလဲ မဟုတ္ဘူး… ထားပါကြာ မိေဇာ္ဗိုက္ဆာေနျပီမဟုတ္လား.. ထမင္းသြားစားၾကမယ္..”
စက္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရင္း မိေဇာ္လက္ကိုဆြဲကာ ကင္န္တင္းဘက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာေတြးေနတာကေတာ့ ဒီည ခိုင္ႏွင့္ စကားေျပာရမွျဖစ္မည္။
………………………………………………..
No comments:
Post a Comment