စိန္၀င္းႏွင့္ ေရာင္းရင္းမ်ား
က်ိဳက္ထီးရိုး-ရန္ကုန္
ကားမွန္ေပၚမွ စာလံုးမ်ားကုိ ဖတ္ရင္း၊ မ်က္လံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို
ရွာမိသည္။
“အငယ္ေလး.. သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ျပီလား” ေမေမက ကားကို ပါကင္ထိုးဖို.
ေနရာရွာရင္းေမးသည္။
“မသိဘူးေမ.. သူတို. မေရာက္က်ေသးဘူးလား မသိဘူး… အခ်ိန္လဲနီးေတာ့ေနပါျပီ”
“တျခားဂိတ္ကမ်ား ေစာင့္စီးၾကမွာလား”
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး.. ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားဂိတ္မွာ ဆံုမယ္လို. အိအိ
နဲ့ အ၀င္းကို ေျပာျပီးသား၊ ဇာဇာနဲ့ ျဖိဳး၂ေယာက္ဘဲ ေျမနီကုန္းမွာ ေစာင့္စီးမွာ”
“ကဲ..ဒါဆိုလဲ စီးရမယ့္ကားရွာၾကစို.၊ ဟိုမွာ ကားေတြက ၆စီးေလာက္ရွိတယ္…”
ေမေမကေျပာရင္း ကားေပၚမွဆင္းကာ ေနာက္ဖံုးမွ အထုပ္မ်ားသြားယူေနျပီ။
ဒီေန့ည စာေမးပြဲအျပီး က်ိဳက္ထီးရိုးကို သြားလည္ဖို. အိမ္ကလူၾကီးေတြဆီက
ခြင့္ျပဳခ်က္ရယူ ထားၾကတာျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း သူငယ္ခ်င္း ၇ ေယာက္။ အိအိနဲ့ အ၀င္းက ေက်ာင္းျပီးလ်င္
လက္ထပ္ၾကမယ့္ စံုတြဲ၊ ဇာဇာနဲ့ ျဖိဳးကလဲ ၂ဖက္မိဘ အသိေပးျပီး တြဲေနၾကသူေတြ၊ က်န္တာကေတာ့
မိစံ၊ သူသူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္။ စုစုေပါင္း မိန္းကေလး ၅ေယာက္၊ ေယာက်ာ္းေလး ၂ေယာက္။ ပံုမွန္ဆိုလ်င္
ေယာက္်ားေလးေတြနဲ့ ညအိပ္ခရီး လႊတ္မွာမဟုတ္ေပမယ့္၊ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ၅တန္းကတည္းက
လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာခဲ့သူေတြ။ ခုဘဲ တတိယႏွစ္ေရာက္ေနၾကျပီဆိုေတာ့၊ စာေမးပြဲျပီးတုန္း
ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္တာကို မိဘေတြက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လိုက္ေလ်ာခဲ့သည္။
ခက္ေနတာက ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခုထိမလာၾကေသး။ သူတို.အားလံုး အ၀င္းကားႏွင့္
တူတူလာၾကမည္ေျပာသည္။ လာလွ်င္ေတာ့ တစ္အုပ္စုလံုး တူတူေရာက္လာၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ကားေပၚက ျမန္ျမန္ဆင္းရင္း ေမေမ့ကို အထုပ္၀ိုင္းကူခ်ေပးသည္။
“အငယ္ေလး… ဟိုေရာက္ရင္ ေပါက္ကရေလးဆယ္ ေလ်ာက္မေျပာနဲ့၊ မတည့္တာေတြ
မစားနဲ့ေနာ္..” အငယ္ဆံုးမို.လို. တစ္အိမ္လံုးက နာမည္မေခၚ အငယ္ေလးဟုသာ ေခၚၾကသည္။ ခုလဲ
အငယ္ဆံုးကို ေမေမက စိတ္ပူျပီး ေတာက္ေလ်ာက္မွာေနသည္။
အင္းေပါ့ေလ.. ပထမဆံုး မိသားစုမပါဘဲ ထြက္တဲ့ခ၇ီးဆိုေတာ့လဲ စိတ္ပူမွာေပါ့။
“ဟုတ္ပါ..စိတ္ခ်ပါ ေမေမရဲ့… က်ိဳက္ထီးရိုးက မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမွ
မဟုတ္တာ”
“ေအးပါ… မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမဟုတ္မွန္းေတာ့ သိတာေပါ့.. အရင္က မိဘေတြနဲ့
မိသားစုနဲ့သြားတာေလ၊ အခုဟာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့၊ အကုန္ ကေလးေတြခ်ည္းဘဲ၊ တခုခုဆို ဘယ္သူမွ
ဘာမွ လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ့.. “
ေမေမ့ ဆံုးမစကားေတြနားေထာင္ေနရင္း…
“ငလင္း…အဲ…လင္းလင္း… ငါတို. ဒီမွာေဟ့” အ၀င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေအာ္သည္။
ေမေမ့ကိုျမင္ေတာ့ ငလင္းဟုေခၚရာကေန လင္းလင္းဟု ေျပာင္းေခၚသည္။ မဟုတ္ရင္..ေမေမက သူ.ကိုပါ
ဆံုးမစကားေတြ ေျပာေနမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္ ေမေမ့ကိုေၾကာက္သည္။ ေမေမက
အရင္က အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခဲ့သူတစ္ဦး၊ ရုပ္တည္ျပီး ဆံုးမစရာရွိလ်င္ ဘယ္သူ.သားသမီးရယ္လို.မဟုတ္
ကေလးတိုင္းကို သူ.အတန္းသားလို သေဘာထားသူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို. တစ္ဖြဲ.လံုး
ေမေမ့ကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။
အစ္မအၾကီး၂ေယာက္ကေတာ့ ေမေမထားေသာ လိုခ်င္ေသာ စာေတာ္၊ မိန္းမပီပီသသ
အိေျႏရွိရွိေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ အငယ္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ဂ်စ္တိုက္တိုက္
Tomboy ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ေရွ.မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မွင္ေသရသည္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတာ မင္းက အေမေရွ.က် မ်က္ႏွာေသေလးနဲ့
ကြယ္ရာက်ေတာ့ ငျပဴးငျပဲ…
“ေအး… ငါကားရွာေတြ.ထားတယ္..နံပါတ္၃ကားက ငါတို.စီးရမယ့္ကား” ကၽြန္ေတာ္လဲ
၀မ္းသာအားရ အထုပ္ဆြဲရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေျပးမိသည္။
ဒါေတာင္ ေမေမက..”ဟဲ့ ေျဖးေျဖးသြားေလ..
ေခ်ာ္လဲဦးမယ္..”
ခံုေတြရွာျပီး၊အထုပ္ေတြတင္ ေနရာယူအျပီးမွာေတာ့ ေဘးမွန္တံခါးကိုဖြင့္ရင္း
ေမေမ့ကို ႏွဳတ္ဆက္သည္။
“ေမေမ… သြားေတာ့မယ္ေနာ္..တာ့တာ.. ေနာက္၂ရက္ေနရင္ ျပန္ေတြ.မယ္…
I love you..”
“ေအး..ေအး..လမ္းခရီး ဂရုစိုက္ေနာ္..ဟဲ့… အိတို.၊ မိစံတို. သူငယ္ခ်င္းကို
ဂရုစိုက္လိုက္ၾကဦးေနာ္…ေမေမသြားျပီ..”
ေမေမထြက္သြားေတာ့မွ ေဘးဘီကိုၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္… ျပီးမွ စဥ္းစားမိသည္။ ဟုတ္တာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို.က ၇ေယာက္ဆိုေတာ့
တစ္ေယာက္ကေတာ့ တျခားလူနဲ့ ထိုင္ရမွာေပါ့။ ဟင္း… ကၽြန္ေတာ့္က်မွ ဘာလို. သူမ်ားနဲ့ ထိုင္ရလဲ
မသိ…
အိအိနဲ့ အ၀င္းတို. မုန့္ဆင္း၀ယ္ၾကရင္း ခုမွ ကားေပၚတတ္လာသည္။
“ဟဲ့ ..ငလင္း..နင့္ကို မိတ္ဆက္ေပးဖို.ေမ့ေနတာ.. နင့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာက
ပံု.ပံု.၊ သူက ငါ့ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ ငါတို့ မူဆယ္ကဘဲ၊ သူက က်ိဳက္ထီးရိုးမေရာက္ဖူးလို.
လိုက္လည္တာ၊ ငါတို.ကလဲ ၇ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘက္ပဲ့ေနမွာစိုးလို. သူ.ကိုပါေခၚလာတာ၊ နင္ သူ.ကိုဂရုစိုက္လိုက္ေနာ္..”
အိအိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေျပာရင္း ေမာသြားဟန္ႏွင့္
အ၀င္းေဘးမွာ ၀င္ထိုင္သည္။
အခုလိုဆိုေတာ့လဲ ေကာင္းသားဘဲ။ အားလံုးက သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ သူစိမ္းနဲ့
ထိုင္ရတာထက္စာလ်င္ တစ္ဖြဲ.တည္းသြားသူခ်င္းတူတူ ထိုင္ရသည္က ပိုေကာင္းေလသည္။
ခုေတာ့ အ၀င္းနဲ့ အိအိက ေရွ.ဆံုးက၊ သူတို.ေနာက္မွာ မိစံနဲ့ သူသူ၊
အဲဒီေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ့ ပံု.ပံု.၊ ကၽြန္ေတာ္တို.ေနာက္က လြတ္ေနသည့္ခံုကေတာ့ ဇာဇာနဲ့
ျဖိဳးအတြက္။
ကားၾကီးစထြက္ျပီ….
“ေ၀း….. “ ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို.ေတြ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာေအာ္မိၾကသည္။
ဟုတ္တယ္ေလ.. ဒီခရီးက ကၽြန္ေတာ္တို.အတြက္ ပထမဆံုး လူၾကီးမိဘမပါဘဲ
သြားခြင့္ရေသာခရီး၊ လူၾကီးဘ၀ကို၀င္ခါစ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကၽြန္ေတာ္တို.အတြက္ကေတာ့ တကယ့္ တိုက္ပြဲၾကီးကို
သြားရေသာ စစ္သူရဲေကာင္းၾကီးေတြလို အားႏွင့္မာန္ႏွင့္.. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ယံုၾကည္မွဳေတြအျပည့္…
“ငလင္း.. နင့္မားသားၾကီးက ဘာမုန္.ေတြထဲ့ေပးလိုက္လဲ” မိစံက လွမ္းေမးသည္
“နင္ကလဲ ကားကခုမွထြက္တာ ဗိုက္ဆာေနျပန္ျပီလား..” ကၽြန္ေတာ္က သူ့ကိုေအာ္ေနာက္ရင္း
ေမေမထည့္ေပးလိုက္ေသာ သေရစာမုန္.ထုပ္ကို ဖြင့္သည္။
မိစံက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အ၀ဆံုးႏွင့္ အျမဲဆာေနတတ္သူ။ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္
အျငင္းသန္သူက သူသူ။
“ေရာ့…ငါးမုန့္ေၾကာ္ပါတယ္..” မိစံကို မုန္.လွမ္းေပးသည္။
“နင့္မွာ အခ်ဥ္ထုပ္မပါဘူးလား” အိအိက ေရွ.ဆံုးမွ လွမ္းေမးသည္။
“ငါက ေနၾကာေစ့” သူသူကလဲ ေမးသည္။
“နင္တို.က ငါ့ကို ကားေပၚမွာ ေစ်းလိုက္ေရာင္းတဲ့သူမ်ားထင္ေနတာလား”
ကၽြန္ေတာ္ ဘုေတာေတာျပီး လက္ကေတာ့ သူတို.ေတာင္းသမွ်ကို လိုက္ေ၀ေနမိသည္။ သူတို.ကလဲ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္တာေလာက္ကို
နားထဲမေရာက္ပံုႏွင့္ ခပ္တည္တည္ လက္ထဲကမုန္.ေတြ မလုရံုတမယ္ ဆြဲယူၾကသည္။
ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္သတိရသြားတာက၊ ေဘးကေကာင္မေလး…
“ပံု.ပံု. နင္ေရာ ဘာစားမလဲ… “ ေမေမထဲ့ေပးလိုက္ေသာ မုန္.ထုပ္ၾကီးကုိ
သူ.ေရွ.ထိုးေပးလိုက္သည္။
သူကလဲ ရွက္မေန၊ အိုက္တင္မ်ားမေနဘဲ ရွမ္းမဆီးသီးထုပ္ကို ေရြးယူသည္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ.ကိုသေဘာက်သြားသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ… သူငယ္ခ်င္းေတြ ခရီးသြားတာ ပဲမ်ားေနစရာမွ
မလိုတာ။
ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ Oishi ထုပ္ကို ယူျပီး၊ က်န္တာေတြ ျပန္သိမ္းထားရင္း၊
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရွ.ခံု၊ ေနာက္ခံု ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာၾကသည္။ ကားေပၚကလူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို.ကို
အျမင္ကတ္စြာႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ေျမနီကုန္းေရာက္ျပီ။
လူတင္၊ လူခ်လုပ္ျပီး ကားက ၾကာၾကာမရပ္ေခ်။ ခက္တာက ဇာဇာႏွင့္ ျဖိဳးက
ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ။ သူတုိ.၂ေယာက္က လိုက္လဲလိုက္ဖက္လြန္းသည္။ ဘယ္ေတာ့မဆို ခ်ိန္းထားရင္
ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္တတ္သူေတြ။ ခုလဲ ကားခ်ိန္ကိုမမွီ။ ဖုန္းေခၚရေအာင္လဲ တစ္ေယာက္မွ ဟန္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
မခ်မ္းသာၾက။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ…
“အားလံုးဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီး နားေထာင္ေပးၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို.သူငယ္ခ်င္း
ကားမမွီလို.၊ ကားထြက္သြားျပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လို. ဟမ္းဖုန္းပါရင္ ခဏေလာက္ငွားေပးပါလို.
…. အဟဲ…”
ရယ္ျဖီးျဖီးနဲ့ ေျပာေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလံုးက ၀ိုင္းၾကည့္သည္။
ငယ္ေသးလို.လားမသိ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မရွက္..
“ ဒီက ဖုန္းကို ယူသံုး..” ေနာက္ဆံုးတန္းက အစ္ကိုတစ္ေယာက္က သူ.ဟန္းဖုန္းလွမ္းေပးသည္။
“ေက်းဇူးပါအစ္ကို..”
“ေအး… ျပီးရင္ေတာ့ မင္းတို.ျငိမ္ၾကေတာ့ကြာ.. တစ္ကားလံုး မင္းတို.အသံခ်ည္းဘဲ..”
ထိုအစ္ကိုရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ အားလံုး ရီလိုက္ၾကသည္။ အခုမွာ
ဗိုလ္တေထာင္ကေန ေျမနီကုန္၇ွိေသးသည္၊ တစ္ကားလံုး ကၽြန္ေတာ္တို.အဖြဲ.ကို လန္.ေနျပီထင္တယ္…
“အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ လင္းလင္းပါ၊ ဇာဇာနဲ့ ေျပာခ်င္လို.၊
ေၾသာ္..အိမ္က ထြက္သြားၾကျပီလား၊
ကားဂိတ္မွလဲ မေတြ.လို. လွမ္းေမးတာ..ေက်းဇူးပါ အန္တီ”
ဇာဇာ့အိမ္က ဇာဇာတို.၂ေယာက္ထြက္သြားၾကျပီဟုေျပာသည္။ ဇာတ္လမ္းက ျပီးျပီ။
ဟို၂ေကာင္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ။ ကားကလဲ ထြက္လာတာ ၈မိုင္နားေရာက္ေနျပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့
စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ျပီး၊ ဟိုအစ္ကိုကို ဖုန္းျပန္ေပးကာ ေက်းဇူးတင္စကားထပ္ေျပာသည္။ ျပီးေတာ့
ကတိအတိုင္း ျငိမ္ျငိမ္ေနရင္း တိုးတိုး တိုးတိုးစကားေျပာၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ ျငီးေငြ.လာၾကျပီး
ကိုယ့္ေဘးကလူသာ ကိုယ္ေျပာၾကေတာ့သည္။
“နင္က မူဆယ္ကေနာ္..” Oishi တစ္ဖတ္ ပါးစပ္ထဲထည့္၀ါးရင္း ကၽြန္ေတာ္
ပံု.ပံု.ကို ေမးသည္။
“ေအး… မႏွစ္ကထိ မူဆယ္မွာ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာတယ္.. ငါက
အီကိုတတ္ေနတယ္..”
“ေၾသာ္.. ရြာသာၾကီးကေပါ့” ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးစစနဲ့ေမးသည္။
“အင္း..” သူမ ႏွုတ္ခမ္းကို စူရင္းျပန္ေျဖသည္။
ဒီလိုပါဘဲ အီကိုက အလွဘုရင္မေလးေတြက သူတို.ကို ရြာသာၾကီးကလားဟုတ္ေမးရင္
သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္၊ ဟုတ္သည္ေလ.. ရြာသာၾကီးဆို အရူးေထာင္လို.ဘဲ ေတြးမိၾကတာကိုး။
“နင္က သန္လ်င္ GTC ကေနာ္..”
“ေအး… ငါတို.တစ္ဖြဲ.လံုး တူတူဘဲ”
ကၽြန္ေတာ္တို.၂ေယာက္ စကားစခဏျပတ္သြားသည္။ ျပီးမွ သူက
“နင့္ ေမေမ နင့္ကို လိုက္ပို.တာလား”
“ေအး.. ဟုတ္တယ္။ ေမေမက ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မယံုလို. ေသခ်ာတဲ့အထိလိုက္ပို.တာ”
သူမက ျပံဳးရင္း “နင္က ဆိုးလို.ေနမွာေပါ့”
“သူ့အတြက္ေတာ့ ဟုတ္ရင္ ဟုတ္မွာေပါ့၊ ငါ့အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး”
ႏွစ္ေယာက္တူတူ မတိုင္ပင္ဘဲ ရယ္မိၾကသည္။ ရယ္ရင္းၾကည့္မိေတာ့…အိုး…သူမႏွုတ္ခမ္းေတြတင္မဟုတ္၊
မ်က္လံုးေတြကပါ ရယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူမမ်က္၀န္းေလးေတြက လွလိုက္တာ… တကယ္ပါဘဲ အီကိုကေကာင္မေလးေတြ
လွတာ ယံုသြားျပီ…
Xxx xxxxx xxx
No comments:
Post a Comment