“ကဲ..အားလံုးဘဲ ေတာင္ေျခ ေရာက္ပါျပီ…မနက္ဖန္ ျပင္ဆင္းမယ့္သူေတြ
ကား ေန့လည္ ၁၁း၀၀ ျပန္ထြက္ပါမယ္။ ေတာင္ေပၚမွာ ၂ညအိပ္မယ့္သူေတြေရာဘဲ သန္ဘက္ခါ ေန့လည္
၁၁း၀၀ပါ။ ထမင္းဆိုင္ကို ၁၀း၀၀အေရာက္လာခဲ့ၾကပါ။ ကားနဲ့တတ္မယ့္သူေတြ ဂိတ္က မနက္၆နာရီမွဖြင့္မွာပါ။
ေျခက်င္တတ္မယ့္သူေတြအတြက္ေတာ့ မီးတုတ္ေတြ ညာဘက္ကဆိုင္မွာ ၀ယ္လို.ရပါတယ္”
ကားစပယ္ယာက
စကားရွည္စြာေျပာရင္း ကားတံခါးဖြင့္ေပးသည္။
အားလံုး ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ဆြဲျပီး အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ကားေပၚကဆင္းၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နာရီကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ မနက္၂နာရီသာ ရွိေသးသည္။
ကားေအာက္ေရာက္ေတာ့ အထုပ္ေလးေတြခ်ရင္း အပ်င္းေၾကာဆန္.ၾကသည္။
“၀ွား…အိပ္ခ်င္လိုက္တာ..” မိစံက ေအာ္သည္။
သူသူကလဲ အားက်မခံ “ခါးေတြနာလိုက္တာ..”
“ကဲကဲ…ညည္းတြားမေနၾကနဲ့ ငါတို.ေတြ ေတာင္ေပၚတတ္ဖို.လုပ္ရမယ္။ ဟိုေကာင္ျဖိဳးကလဲ
မပါေတာ့ နင္တို.အထုပ္ေတြ ငါလဲ မထမ္းႏိုင္ဘူး၊ အထမ္းသမားေခၚလိုက္မယ္။ ငါတို.ေျခလ်င္ဘဲ
တတ္မွာမဟုတ္လား”
“ေအး..အထမ္းသမားေခၚလိုက္…ေျခလ်င္ဘဲတတ္မွာ.. မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေနခဲ့”
ကၽြန္ေတာ္က အ၀င္းကို ေထာက္ခံရင္း၊ ဟိုေကာင္ေတြကို စိန္ေခၚလို္က္သည္။
“ေအာင္မာ..နင္လို အေမကိုကပ္ခၽြဲေနတဲ့ ငေပ်ာ့ကေတာင္ ေျခလ်င္တတ္ရင္
ငါတို.က ဘာလို.မတတ္နိုင္ရမွာလဲ” သူသူက ထံုးစံအတိုင္း ျပန္စြာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို. တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္ေနၾကတုန္း ပံု.ပံု.က ကၽြန္ေတာ္တို.ကို
အထီးက်န္ေသာ မ်က္၀န္းေတြနဲ့ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဟုတ္သားဘဲ..ကၽြန္ေတာ္တို. သူ.ကို ေမ့ေနသည္။
“ပံု.ပံု. အထုပ္ေပးရေတာ့မွာ..နင္ အေႏြးထည္ယူထားဦးေလ… ေတာင္ေပၚမွာ
ခ်မ္းတယ္” ကၽြန္ေတ္ာ စကားစရင္း အားေပးေသာအၾကည့္နွင့္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။
“ေအး… ငါအေႏြးထည္ အပါးေလးယူထားတယ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ..ေတာင္တတ္ရင္
ေခၽြးထြက္မွာဆိုေတာ့ သိပ္ေအးမယ္မထင္ဘူး”
“သေဘာဘဲ..ျပီးမွ ခ်မ္းတယ္မေအာ္နဲ့”
ေတာင္ေ၀ွးဆိုင္ေျပးျပီး အလုအယက္၀ယ္ၾကသည္။ ျပီးေတာ့ သိုးေမြးဦးထုပ္ဆင္တူေလးေတြ။
အားလံုးရီရီေမာေမာႏွင့္ မနက္၃နာရီမွာ ေတာင္စတတ္ၾကသည္။ တတ္တတ္ခ်င္း တတ္ၾကြလြန္းၾကသည္။
အေျပးျပိဳင္ၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကႏွင့္ ေတာင္ေျခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို.အသံေတြ ဆူညံေနသည္။
မနက္ ၉း၀၀ နာရီ..
ေနထြက္ျပီ..ကၽြန္ေတာ္တို.လဲ ေမာဟိုက္ေနၾကျပီ.. ေတာင္ေျခမွာလို မရီေမာႏိုင္ၾကေတာ့၊
အသံေတြေတာင္ ယဲ့ယဲ့ဘဲ က်န္ေတာ့သည္။ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကလဲ မ်ားလြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို.အတြက္ေတာ့
ေနရာတိုင္းသည္ ေရႊရင္ဆို.စခန္း ျဖစ္ေနသလိုပင္…
လမ္းက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ပစ္ခ်ျပီး အားရပါးရ ပက္လက္လွန္လွဲပစ္လိုက္သည္။
အသက္၀၀ရွဴရင္း ေလေတြကို မွဳတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနသလိုခံစားမိသည္။
ေဘးကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပံု.ပံု.ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္၀န္းဆံုမိသည္။ သူမ ရွက္ျပီးမ်က္ႏွာလွည့္မသြားပါ။
ျပံဳးရယ္လိုက္ျပီး.. “နင့္ပါးစပ္က အေငြ.ေတြထြက္သြားတာကို ငါၾကည့္ေနတာ..”
“နင့္ပါးစပ္ကလဲ ထြက္တာဘဲ အခုစကားေျပာေတာ့…” ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေအးေနာ္… ရန္ကုန္မွာဆို အဲလိုလုပ္လို.မရဘူး…”
“အင္း..နင္တို.မူဆယ္မွာေရာ ရလား..”
“ေအး…ရတယ္..မူဆယ္မွာလဲ ေအးတယ္.. ဒါေပမယ့္ အခု က်ိဳက္ထီးရိုးက ပိုေအးသလိုဘဲ”
စကားေျပာရင္း သူမအသက္ျပင္းျပင္းရွဴျပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလို မွဳတ္ထုတ္သည္။
သူမႏွဳတ္ခမ္းေလးေတြက သဘာ၀အတိုင္းနီရဲျပီးလွေနသည္။ မနက္၉နာရီ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ
ေတာင္ေပၚဘုရင္မေလးတစ္ပါး ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ဖမ္းစားသြားျပီထင္သည္။
~~~ ~~~~
No comments:
Post a Comment