Chapter 1
“မၾကီး… ငယ္ အလုပ္သြားေတာ့မယ္…” အလုပ္မသြားခင္ အခန္းတံခါးကို အသာဖြင့္ဟရင္း
မၾကီးကို အသိေပးလိုက္သည္…
.
.
ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနေသာ မၾကီးထံမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖသံမၾကားရ….
“မၾကီး..” ယုငယ္ စိုးရိမ္စြာႏွင့္ အခန္းထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္..
“မၾကီး.. အိပ္ေနတာလား..”
ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အားယူဖြင့္ျပီး မလန္းမဆန္းအျပံဳးႏွင့္အတူ..
“ငယ္ေလး အလုပ္သြားေတာ့မွာလား… တံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္သြားေနာ္..”
ယုငယ္ ကုတင္ေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ရင္း.. “မၾကီး ေနမေကာင္းဘူးလားဟင္..”
“ညက အိပ္တာေနာက္က်လို.ထင္တယ္.. နည္းနည္းေခါင္းမူးေနတာပါ.. မၾကီးကို
စိတ္မပူနဲ့ေနာ္.. ငယ္ေလး အလုပ္သြားေတာ့…”
ၾကိဳးစားျပီး စကားေျပာေနရေသာ မမၾကီးက စိတ္မပူပါႏွင့္ ေျပာေနေသာ္လည္း၊
ယုငယ္ စိတ္ပူေနမိသည္..
Schedule ကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒီေန့က်မွ အေရးၾကီး Magazine တစ္ခုအတြက္
Photo Model လုပ္ေပးဖို.ရွိသည္။
တတ္သစ္စ Photo Model တစ္ေယာက္အေနနဲ့ သူမအလုပ္ကို အေလးထားျပီး အခ်ိန္တိက်ေနရေသာကာလမွာ၊
သူမအေနနဲ့ ဘာအတြက္နဲ့မွအလုပ္ကို ေနာက္မက်ခ်င္။ ဒါေတြအားလံုးကိုလဲ အခုအိပ္ရာထဲလဲေနေသာ
နာမည္ၾကီး Model ေဟာင္း မမၾကီး ငုသြယ္မွ သင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏွလံုးေရာဂါအခံေၾကာင့္ က်န္းမာေရးခ်ဴခ်ာတတ္ေပမယ့္၊
သူမတူေအာင္ ေက်ာ့ရွင္းလွပေျပျပစ္ေသာ ခႏြာကိုယ္အခ်ိဳးအစား၊ Milky Skin လို.တင္စားရတဲ့
ျဖဴေဖြးေခ်ာမြတ္ေသာ အသားအရည္၊ ဆြဲေဆာင္မွဳအျပည့္နဲ့ သူမရဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းထူထူ တို.က သူမကို
ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲမွာ နာမည္ၾကီးေစခဲ့သည္။
မိဘေတြဆံုးျပီးကတည္းက အသက္ ၆ႏွစ္ခန့္ကြာေသာ ညီမငယ္ ယုငယ္ႏွင့္ စိုးႏြယ္
၂ေယာက္ကို ေမာ္ဒယ္လုပ္ငန္းႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳျပီး၊ ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။
စိုးႏြယ္ႏွင့္ ယုငယ္က အသက္ တစ္ႏွစ္စီသာကြာေပမယ့္ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ေတြက
တျခားစီ။ စိုးႏြယ္က ေယာက်္ားေလးဆန္ေပမယ့္ နည္းနည္းေအးေဆးသည္။ Civil Engineer တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး၊
ေလာေလာဆယ္ Condominium တစ္ခုရဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ Site Engineer အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။
ယုငယ္ကေတာ့ မိန္းကေလးဆန္ကာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာလွျပီး၊ ငုသြယ္လို ရွည္သြယ္ေသာအရပ္အေမာင္းႏွင့္
လွပေျပျပစ္ေသာ ခႏြာကိုယ္ရွိသည္။ အစ္မၾကီး ငုသြယ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အထင္ၾကီးေလးစားတတ္သူဆိုေတာ့
သူမ အသက္ ၂၀အရြယ္မွာ ယခုလို လူသိနဲနဲမ်ားေသာ တတ္သစ္စ Photo Model ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာ
မဆန္း…
အသက္ကို ခပ္ေျဖးေျဖးရွဴရင္း သူမအတြက္ စိတ္ပူေနေသာ ညီမငယ္ကို ခပ္ေျဖးေျဖးျပံဳးျပကာ…
“ငယ္ေလး… စိတ္မပူနဲ့၊ ခဏေန စိုးေလးျပန္လာေတာ့မွာဘဲ.. ခုဘဲ ေန့လည္ေရာက္ေနျပီေလ..”
အေတြးေတြႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနေသာ ယုငယ္တစ္ေယာက္ အခုမွ သတိရသြားသလို…
“ဟာ.. ဟုတ္သားဘဲ.. မႏြယ္ကို ဖုန္းဆက္ရမယ္..”
ေျပာေျပာဆိုဆို သူမလက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ Mobile ကိုထုတ္ကာ စိုးႏြယ္ရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ကိုေခၚသည္..
“Hello~~”
“မႏြယ္လား… ငယ္ေလးပါ.. “
“ေအး.. အငယ္မ… ေျပာ…”
“ငယ္ေလး အခုအလုပ္သြားမလို.၊ မမၾကီး အိမ္မွာ ေနမေကာင္းဘူး.. ေစာေစာျပန္လာခဲ့လို.
ေျပာတာ..”
“အာ… မၾကီး ေနမေကာင္းဘူးလား.. ေအး..ေအး.. ငါလဲ ခဏေန အလုပ္ျပီးေတာ့မွာ..
ေနာက္ ၁နာရီဆို အိမ္ေရာက္ျပီ.. မပူနဲ့ .. အလုပ္ေကာင္းေကာင္းသြား..”
“ဟုတ္.. ဒါဆို အလုပ္သြားျပီေနာ္.. တာ့တာ..”
မႏြယ္နဲ့ ဖုန္းစကားေျပာျပီးေတာ့မွ ယုငယ္တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်သြားသလိုႏွင့္..
“မၾကီး.. ဒါဆို ငယ္ေလး အလုပ္သြားေတာ့မယ္.. မႏြယ္က ေနာက္တစ္နာရီဆို အိမ္ေရာက္ျပီတဲ့…
အခု ခဏျပန္အိပ္ေနလိုက္၊ ေရဆာရင္ ေသာက္ရေအာင္ ေရျဖည့္ေပးထားခဲ့မယ္..” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္
ကုတင္ေဘးက စားပြဲခံုပုေလးေပၚမွ ဖန္ေရပုလင္းေလးကို ယူကာ ေသာက္ေရျဖည့္ေပးလိုက္သည္..
“မၾကီး.. အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ေနာ္.. ငယ္ေလး တံခါးေသာ့ခတ္မသြားေတာ့ဘူး..
မႏြယ္ခဏေနျပန္လာေတာ့မွာ.. ဘာမွ ထမလုပ္နဲ့… သိလား..”
စိတ္ပူစြာ တတြတ္တြတ္မွာေနေသာ ညီမငယ္ကိုၾကည့္ကာ .. “ေအးပါ.. ငယ္ေလးရယ္..
အလုပ္သြားစရာရွိတာ ျမန္ျမန္သြားေတာ့.. ကိုယ္က ေနာက္က်ေနလို. တျခားသူေတြက ေစာင့္ရရင္
မေကာင္းဘူး… အလုပ္ကိုေလးစားရတယ္..”
“ဟုတ္.. ဒါဆို သြားျပီ…” မၾကီးရဲ့ နဖူးေလးကို ရႊတ္ခနဲ့နမ္းကာ ႏွဳတ္ဆက္ရင္း
ယုငယ္ အိပ္ခန္းအျပင္သို. ထြက္လာခဲ့သည္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ တမ်ိဳးဘဲ… ရင္ထဲမွာ တခုခုျဖစ္ေနသလို….
ဘာမွ သိပ္မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အိမ္တံခါးကို ေျဖးေျဖးပိတ္ကာ lock မခ်ေတာ့ဘဲ
ကားရပ္ထားရာဆီသို. ထြက္လာခဲ့သည္။
………………………………………. ………………………………………………..
No comments:
Post a Comment